woensdag 25 april

kwamen wij op Java aan. René, onze dochter Debora en haar vriend Finn waren met ons meegereisd. Edwin kwam vanuit Jakarta. Wij ontmoetten elkaar bij de luchthaven.

Slamet, onze vaste chauffeur, kwam ons van de luchthaven ophalen.

We bezochten in Jogjakarta de Kraton, het koninklijk paleis van de sultan. We moesten natuurlijk ook even shoppen in het centrum. Daarna reden we naar ons hotel in Salatiga.

Donderdag  26 april

In de ochtend kwamen wij aan op de kampong. Allereerst gingen wij naar mijn zuster Lena, die natuurlijk al op ons zat we wachten. We hadden in de auto al telefonisch contact gehad. Ook had Edwin reeds verschillende telefoontjes gehad van de school. Ze vroegen steeds hoe laat wij aan kwamen. Achteraf gezien zaten ze daar allemaal op hete kolen. Toen wij langs het schooltje reden, zagen wij dat de tafels en stoeltjes uitgeladen werden.

Toen wij het schooltje naderden, hoorden we trommelgeluiden. Kinderen van de school bespeelden de trommels. We werden koninklijk en feestelijk onthaald. De leerkrachten stonden met de andere kinderen in een rij om ons te onthalen. De kinderen waren allemaal gekleed in het kostuum dat wij al eerder hadden geschonken. Er stond ook een band klaar. Wij waren geheel overdonderd, wat een leuke verrassing, we hadden dit totaal niet verwacht. We wisten niet hoe we moesten kijken, het was een enorme drukte en iedereen keek ons aan. We moesten even een emotioneel traantje wegpinken. Nadat wij naar de muziek hadden geluisterd werden wij naar binnen geleid. Het hele schoolbestuur zat binnen in een klaslokaal. Verschillende mensen hielden een toespraak en bedankten ons voor de spullen die wij eerdere jaren reeds gegeven hadden. Zo ook voor de tafels en stoeltjes voor de kinderen én de bureaus voor de leerkrachten. Edwin vertaalde het in het Duits zodat René enigszins kon volgen wat er allemaal gezegd werd, omdat hij al die speeches moest beantwoorden.

Er werd thee en allerlei lekkere hapjes geserveerd. Edwin heeft ook een toespraakje gehouden en het schoolbestuur bedankt voor het feestelijk onthaal. René heeft op zijn beurt verteld hoe MataHary is ontstaan en hoe wij het geld inzamelen.

Het hoofd van de school, een vrouwelijke leerkracht sprak redelijk Engels, zodat Corrie wat makkelijker kon communiceren.

Nadat wij foto´s hadden gemaakt van de kinderen, werden wij uitgenodigd om te gaan eten. In een ander klaslokaal hadden ze allerlei gerechten en drinken voor ons klaarstaan. Zoals wij in Java al eerder merkten moesten wij als eerste eten. Nadat wij klaar waren, ging het schoolbestuur eten. We hebben nog wat informatie gewisseld. Dit alles ging in een gemoedelijke sfeer. We werden nogmaals bedankt en zijn hierna weer naar Lena gegaan. Zij had natuurlijk ook eten klaar staan, maar dat hebben we met veel moeite afgeslagen. Het is namelijk gebruikelijk dat je als je op visite komt, je ook een maaltijd eet.

Vrijdag 27 april

Hadden wij een uitje met mijn familie naar de koffieplantage in Ambarawa.

Zaterdag 28 april

In het oude deel van Semarang bezochten wij het hoofdkantoor van de oude Nederlandse spoorwegen. Hier waren nog overblijfselen van de koloniale tijd. Deze gebouwen waren nog redelijk bewaard gebleven.

De entreegelden gebruiken zij voor renovatie. De Jappen hebben hier aardig huisgehouden. Het gebouw werd van 1942 t/m 1945 gebruikt als hoofdkwartier, als gevangenis en als executieplaats van de Jappen.

We hebben in de buurt nog rondgereden en zagen koloniale gebouwen die minder bewaard gebleven waren of zelfs helemaal vervallen. We bezochten nog een christelijke kerk waar vele jaren Nederlandse predikanten de dienst leidden. De namen stonden op een mooie steen gegraveerd. Een uurtje in een van de vele shopping- mall’s konden wij natuurlijk niet overslaan.

Zondag 29 april

In Solo bezochten wij een kraton. Van een Nederlands sprekende gids

kregen wij een rondleiding. Met de sultans van deze kraton heeft onze Koninklijke familie in vroegere jaren een goede betrekking gehad. De gids had op zijn mobiel foto´s van een van de Sultans die met zijn vrouw en dochter Nederland bezochten. Hun dochter had voor Koningin Juliana en Prins Bernhard een traditionele dans uitgevoerd. De traditionele muziek, waarop zij danste, hadden zijn via een speciale verbinding kunnen overbrengen )radio).

De geschenken van dit bezoek worden in een vitrine bewaard, zoals klein miniaturen van onze gouden koets en miniaturen van meubels uit het Koninklijke paleis uit Nederland.

Maandag 30 april

Vroeg in de ochtend bezochten wij het schooltje. We brachten cadeautjes mee die Ingrid Zweemer, de moeder van Finn, had meegegeven. Debora had alles in cadeaupapier ingepakt. Ieder kind kreeg een pakje en ook een foto, die ik eerder die week gemaakt had.

De leerkrachten hielpen ons met de administratie, die ik in Nederland verder moet uitwerken.

We moesten wederom wat eten en drinken.

Alle kinderen werden bij elkaar geroepen. René heeft ze nog even toegesproken waarna we van ieder kind persoonlijk afscheid namen.

Wij namen ook afscheid van Lena, en de verdere familie.

In de namiddag hadden wij een afspraak met een Dominee in Ambarawa. Edwin had via een Dominee in Jakarta contact met haar gezocht en gevraagd of zij een  schooltje kende die wat hulp kon gebruiken.

De Dominee bracht ons naar een kindertehuis c.q. opvanghuis voor weeskinderen. De informatie die wij daar kregen was voor ons even schrikken.

Volgens een lijst die wij kregen worden op dit moment  in het opvanghuis 160 mensen ondergebracht, waaronder kinderen van alle leeftijden, ook gehandicapte kinderen, enkele volwassenen en 4 hoog bejaarde oude vrouwen.

De jongste was net een dag eerder geboren én te vondeling gelegd. De oudste vrouw was 107 jaar oud.

We kregen een rondleiding.

Een tropisch regenbui kwam op ons neer, letterlijk en figuurlijk.

Op diverse kamers lekte het zodat er emmers in stonden om het water op te vangen. Vele kamers hadden stapelbedden en alle hoeken en gaten waren volgepropt met spulletjes van de kinderen.

Tussen de gebouwen door liepen wij met onze enkels door het water en waren de vrijwilligers en de kinderen zo goed mogelijk bezig met bezems, dweilen en vloerzemen om het water weg voeren.

Wat opviel was dat de kinderen heel beleefd en vrolijk waren. Iedereen wilde ons een handje geven en namen poses aan als ik net met mijn camera een foto wilde maken.

Het waren hele emotionele momenten. Dit hadden wij nog nooit eerder meegemaakt.

Wij namen met gemengde gevoelens afscheid van de kinderen en de leiding van het opvanghuis.

We laten het even op ons inwerken en zullen thuis gaan bekijken wat wij hiermee kunnen gaan doen.

Dinsdag 1 mei

We gaan weer richting Jogjakarta waar we op het vliegtuig stappen.

Nog een paar dagen op Bali vertoeven waarna de reis weer huiswaarts gaat.